Beograd su bombardovali više puta, a najviše žrtava je bilo baš u ovom aprilskom bombardovanju, u kojem je učestvovalo 600 bombardera „savezničkih snaga“, koji su, tokom dva dana bombardovanja 16. i 17. aprila, na svakih 3.000 do 5.000 metara ispuštali takozvane „tepih bombe“. Protivavionska odbrana nije postojala. Zvanično, glavni ciljevi su trebali biti: koloseci Beograd – Sava, Zemunski aerodrom i fabrike aviona „Rogožarski“ i „Ikarus“, ali osim njih , uništene su i „Danubijus“, „Zmaj“, „Teleoptik“ i železnička stanica u Zemunu. U Beogradu je oštećena fabrika „Rogožarski“ i stambeni blokovi oko nje, brodogradilište, rafinerija u Čukarici i deo beogradske železničke stanice. Oštećeni su i mostovi na Savi i Dunavu.
Uništene su pijace Bajloni i Kalenić, prepune sveta, u strogom centru grada, kao i crkva Aleksandra Nevskog. Razorena je bolnica sa bolesnim srpskim zarobljenicima iz Nemačke, koji su dovedeni na rehabilitaciju, kao i tadašnje porodilište u Krunskoj ulici, a danas Zavod za zaštitu zdravlja studenata. Nemilosrdno su gađani i uništeni i Centralni higijenski zavod, Dečija bolnica, Dečiji dispanzer, Bolnica za zarazne bolesti, Dom slepih, Ortopedski zavod, Državni dom za mušku decu, Državni dom za žensku decu, dva doma za decu srpskih izbeglica iz NDH. Uništene su Terazije i Palata Albanija, u kojoj je pogođeno sklonište i svi, koji su tu potražili spas, poginuli su.
Stradale su i zgrade Tehničkog i Pravnog fakulteta. Bombardovanje je nastavljeno 17. aprila većim intezitetom, kada je pogođen koncentracioni logor „Sajmište“, u kojem je poginulo 60 logoraša, a oko 150 je ranjeno. Prema pouzdanim izvorima Vrhovne komande Jugoslovenske vojske na Beograd je, tokom ta dva dana bombardovanja, palo 1.457 bombi. Porušeno je ukupno 687 zgrada, a 20. aprila iz ruševina je izvučeno 1.161 leš, dok je 1.468 ljudi teško povređeno. Ukupno poginulih u bombardovanju Beograda, prema podacima Jugoslovenske vlade u izbeglištvu je oko 4.500 civila. Kolone sa kovčezima protezale su se kilometrima, kao i u Nišu, koji je takođe razoren „prijateljskim bombama“.
Na neeksplodiranim bombama je bio natpis „Srećan Vaskrs!“ Američki glavni štab početkom 1944. godine odlučio je da uništi veći broj fabrika, komunikacija i naftonosnih polja u Rumuniji, a naročito svu infrastrukturu, koja je radila za glavni fabriku Meseršmita u Viner Nojštatu kod Beča. Tokom marta i aprila 1944. godine bombardovani su ciljevi u Mađarskoj i Rumuniji, dok je Beograd bio označen kao rezervni cilj napada, ali usled loših vremenskih uslova nad Rumunijom, odlučeno je da rezervni plan bude sproveden. Postoje svedočenja da je Vrhovni štab partizanskog pokreta tražio, a konkretno Josip Broz Tito i Koča Popović, od saveznika da bombarduju nemačke ciljeve u Srbiji, a tako su izvestila i britanska sredstva informisanja.
Popović, koji tada nije bio u Srbiji, putem radiograma tražio je od Vrhovnog štaba koji grad treba bombardovati, ali i koju ulicu u njemu treba uništiti. Sprega u bombradovanju srpskih gradova 1944. godine između partizanskog vođstva i Balkan er-forsa naročito je funkcionisala tokom „Nedelje pacova“, koju je izmislila Meklejnova misija, kao vežbu namenjenu hvatanju Nemaca tokom njihovog povlačenja iz Grčke preko Srbije. Cilj nisu ispunili i armija od 100.000 ljudi se uredno povukla, a „Nedelju pacova“ iskoristio je Tito, kao ofanzivu za oslobađanje od Mihailovića i lojalista i svih ostalih protivnika komunizma, stvarnih ili potencijalnih. Spisak bombardovanih gradova od strane „saveznika“ je dug, a prvi na meti je bio Niš, bombardovan 20. oktobra 1943. godine i još 15 puta posle toga, zatim Beograd bombardovan 11 puta, Zemun i Alibunar gađani po četiri puta, Novi Sad tri puta, Smederevo, Ćuprija i Popovac kod Paraćina po dva puta, i slede Sremska Mitrovica, Ruma, Veliki Bečkerek, odnosno Zrenjanin, Krušrevac, Peć, Kragujevac, Kovin, Pančevo, Velika Plana, Prijepolje, Kuršumlija, Prokuplje, Vučje, Lebane, Grdelica, Leskovac, Podujevo, Raška, Stalać, Kosovska Mitrovica, Priština i mnogi drugi gradovi.
Ovaj spisak vraća još bolnih uspomena, jer je, samo 55 godina nakon „savezničkog“ bombardovanja 1944. godine, takođe na Vaskrs 1999. godine, bombardovana Savezna Republika Jugoslavija, od strane NATO pakta, i poginula je najmlađa žrtva tog zločinačkog i nelegitimnog poduhvata naših „saveznika“ iz Drugog svetskog rata, jedanaestomesečna Bojana Tošović, koja bi sada imala 22 godine. Pod izgovorom da gađaju samo vojne ciljeve, uništavali su i civilne i zasipali su centar Niša, kod Gradske bolnice, kasetnim bombama, gađali su Ambasadu Narodne Republike Kine u Beogradu, maleno mesto Merdare sa nešto više od 200 stanovnika, centar Beograda u blizini porodilišta, i isto pisali poruke na bombama, kojima su nam „čestitali“ najveće od svih praznika.
Snežana Nedić
